«Η κατάσταση έχει ως εξής. Τα θέατρα και οι κινηματογράφοι είναι τα τελευταία που θα ανοίξουν, κι αυτό δεν το λέω πεσιμιστικά, αλλά εντελώς ρεαλιστικά. Δεν είμαστε η πρώτη προτεραιότητα κανενός. Αυτό το λέω με μια πικρία γιατί το 2010 που ξέσπασε η οικονομική κρίση το θέατρο άνθησε.
Ο κόσμος είχε γεμίσει τις αίθουσες. Τώρα που η κρίση είναι υγειονομική, ως ηθοποιός νιώθω ότι δεν μας προσέχει κανείς. Προσπαθούμε να κρατηθούμε μέχρι να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Εγώ προσωπικά φοβήθηκα, αλλά και πρακτικά ζορίστηκα.
Ειδικά το δεύτερο lockdown, ως γονιός που είχα τα δυο μου παιδιά στο σπίτι (σ.σ.: ο γιος του είναι 9 χρόνων και η κόρη του 5) έπρεπε να κάνω τηλεκπαίδευση και ταυτόχρονα δεν ήξερα τι γίνεται με τη δουλειά μου, ήμουν σε ψυχολογικό στρες.
Ένιωσα ευγνώμων όταν άνοιξαν τα σχολεία και μπόρεσα να έχω λίγες ώρες ησυχίας στο σπίτι, να κάνω τις δουλειές μου. Το λέω εντελώς ψυχρά και μπακαλίστικα. Γιατί η αλήθεια είναι πως όσο και να παίξεις με τα παιδιά σου, πάντα αναζητάς χρόνο να είσαι λίγο και με τον εαυτό σου, με τη σύντροφο σου ή με τις δικές σου ασχολίες, θέλεις μια ησυχία και το λέω χωρίς να ντρέπομαι.
Τι μας έμαθε η κρίση; Δεν ξέρω. Όλοι θα θυμόμαστε τους άδειους δρόμους, τις πλατείες τα κλειστά μαγαζιά και θα μάθουμε πόσο εύθραυστα είναι αυτά που θεωρούμε δεδομένα, όπως το να βγούμε για ένα ποτό, έναν καφέ, ένα φαγητό. Ε-ω να ανέβω στη σκηνή έναν χρόνο και βάλε. Τελευταία φορά που έπαιξα στο θέατρο ήταν τον Γενάρη του 2020 στη Χιλή, στους “Όρνιθες”. Από τότε δεν έχω ξαναπαίξει και σκέφτομαι μήπως έχω ξεχάσει το πώς γίνεται. Ευτυχώς τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχω αρχίσει γυρίσματα για μια σειρά του Mega και έχω αποκτήσει μια καθημερινότητα. Αλλά μου έχει λείψει πολύ η διαδικασία του θεάτρου. Γιατί είναι σαν να ζεις πολλές ζωές σε μία κι αυτή η ένταση και η επαφή δεν αναπληρώνονται εύκολα. Είναι σαν να χάνεις κομμάτια της ζωής σου».
Πηγή: GALA
Πατήστε εδώ για να συνεχίσετε την ανάγνωση…
Πηγή: Gossip-TV