Ζούμε στην τηλεοπτική εποχή, κατά την οποίαν δίνεται μάχη, για να ξανακερδίσει τη θέση που της αντιστοιχεί στην ελληνική τηλεόραση η μυθοπλασία, αυξανόμενη σε όγκο, σε ποικιλία (δράμα, κωμωδία) αλλά και σε ποιότητα. Μπορούμε να πούμε, πια, με βεβαιότητα ότι η τελευταία χαρακτηρίζει και πάλι τη μικρή οθόνη, έπειτα, περίπου, από δέκα χρόνια κρίσης, καθώς οι παραγωγοί και οι συντελεστές της τηλεοπτικής σειράς «Άγριες Μέλισσες», έχουν κατορθώσει από το πρώτο, κιόλας, επεισόδιο να πείσουν και να σαγηνεύσουν το κοινό, δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις, ώστε το … βουητό των «Άγριων Μελισσών» να γίνει  αγαπημένη καθημερινή συνήθεια των τηλεθεατών!

Χαρακτήρας και μυθιστορηματικό πλαίσιο της σειράς

Η σεναριογράφος, Μελίνα Τσαμπάνη, ήδη στο παρθενικό επεισόδιο - τηλεταινία, βασίστηκε σε δύο άξονες: αφενός, στην ηθογραφία ( δηλαδή στον τρόπο ζωής και στις αντιλήψεις των ανθρώπων της ελληνικής υπαίθρου ) εκείνης της εποχής και, αφετέρου, στο δράμα, με μια πιο σύγχρονη διάσταση. 

Σε επίπεδο διαλόγων καταβλήθηκε μια φιλότιμη προσπάθεια να συνδυαστούν λέξεις και φράσεις εκείνης της περιόδου, στην ελληνική επαρχία ( π.χ. «μη με πιλαλάς» ), με τον σύγχρονο τρόπο ομιλίας. Το τελικό αποτέλεσμα, σύμφωνα με τους τηλεκριτικούς αλλά και το τηλεοπτικό κοινό, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί δυσνόητο ή δυσάρεστο άκουσμα.

Στα μεγάλα θετικά της σειράς, συγκαταλέγονται οι ιστορικές αναφορές, αλλά και ο στόχος της σεναριογράφου να αποτυπώσει την αρχή της διαδικασίας αστικοποίησης των πλούσιων γαιοκτημόνων, που φαίνεται πως, σταδιακά, επιθυμούν να ακολουθήσουν τις συνήθειες του τρόπου ζωής των κατοίκων της πρωτεύουσας. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα: πρώτον, οι εκλογές του 1958, με την επικράτηση της “ΕΡΕ” και η ανάδειξη της “ΕΔΑ” στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο καφενείο του χωριού γίνεται λόγος για τους «κομμουνιστές που η άνοδός τους θορύβησε τον βασιλιά Παύλο». Πράγματι, αυτή ήταν η ρητορική που επικρατούσε εκείνην την εποχή και αποτυπωνόταν στις φιλικά προσκείμενες στη συντηρητική παράταξη και στο παλάτι εφημερίδες. Και δεύτερον, σε μια άλλη σκηνή, η πλουσιότερη κυρία του χωριού Μυρσίνη Σεβαστού ( Κατερίνα Διδασκάλου ) παρατηρεί την οικιακή βοηθό, γιατί στο πρωινό σέρβιρε ντόπιο χειροποίητο βούτυρο, ενώ δεν πήγε στην πόλη να αγοράσει βούτυρο Κέρκυρας. Ξεκάθαρα αποτυπώνεται η θέληση των πλούσιων οικογενειών της επαρχίας να υιοθετήσουν τον αστικό τρόπο ζωής. Όπως, επίσης, και η «πάλη» των τάξεων, με τις λιγότερο εύπορες τάξεις των αγροτών να μην επιθυμούν καμία διατάραξη στις καθημερινές συνήθειες της ζωής τους. 

Υπόθεση

Στον κάμπο της Θεσσαλίας της δεκαετίας του ‘50, τρεις αδερφές, η Ελένη, η Ασημίνα και η Δρόσω ( Μαρία Κίτσου, Έλλη Τρίγγου και Δανάη Μιχαλάκη, αντίστοιχα ) μένουν ορφανές σε μια κοινωνία που δεν θα τους επιτρέψει να παλέψουν τη ζωή τους μόνες. Χωρίς να έχουν προετοιμαστεί καθόλου για αυτό, μένουν ολομόναχες και για να επιβιώσουν πρέπει να κρατηθούν η μια από την άλλη, να ενωθούν σαν μια γροθιά.

Η Ελένη που είναι η μεγαλύτερη κάνει τα πάντα για να φροντίσει τις άλλες δύο μικρότερες. Όταν ο γιος του μεγαλύτερου γαιοκτήμονα της περιοχής Δούκα Σεβαστού ( Λεωνίδας Κακούρης ) τους χτυπά την πόρτα και ζητά το χέρι της Ελένης, εκείνη διχάζεται.

Ενώ η καρδιά της επιμένει να αρνηθεί την πρόταση, γιατί ο μοναδικός άνδρας που ερωτεύτηκε ποτέ στη ζωή της είναι ο Λάμπρος ( Δημήτρης Γκοτσόπουλος ), ακολουθεί τη φωνή της λογικής παρόλο που είναι σίγουρη ότι ο γιος του Σεβαστού δεν την αγαπάει και πως το μόνο που θέλει στην πραγματικότητα είναι να εκμεταλλευτεί την περιουσία και τα κτήματα των τριών αδελφών, δέχεται να τον παντρευτεί αλλά με λευκό γάμο.

Ο Σέργιος ( Ανδρέας Κωνσταντίνου ) μπαίνει γαμπρός στο σπίτι των κοριτσιών και το κακό δεν αργεί να γίνει, αφού την επόμενη μέρα όλοι τον ψάχνουν, ενώ η Ελένη με τις αδελφές της δηλώνουν άγνοια για το πού βρίσκεται.

 

Ο Δούκας Σεβαστός ξεσηκώνει τον κόσμο για να βρει τον γιο του. Κανείς δεν ξέρει τίποτα, κανείς δεν άκουσε τίποτα και τελικά βρίσκεται το πτώμα του πεταμένο· σε μια κακοτράχαλη πλαγιά. Ο Δούκας ορκίζεται εκδίκηση για τον φονιά του πρωτότοκου παιδιού του, ενώ οι τρεις αδελφές θα κάνουν τα πάντα, για να συγκαλύψουν το έγκλημα στο πλαίσιο της μικρής και κλειστής κοινωνίας του χωριού, σε μιαν εποχή που ισχύει, ακόμη, η θανατική ποινή. 

Πολλά μυστικά και ανατροπές θα ακολουθήσουν, όπως η επιστροφή στο χωριό της Ανέτ Ρουσσώ, της αδελφής του Δούκα Σεβαστού, που έλειπε για χρόνια στο Παρίσι ( Κάτια Δανδουλάκη ), καθώς και ο ρόλος ενός συγχωριανού, που γνωρίζει πολλά μυστικά ( Γιάννης Φέρτης ).

Το μεγάλο στοίχημα του σκηνοθέτη και των συντελεστών

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο σκηνοθέτης της σειράς, Λευτέρης Χαρίτος, δήλωσε τα παρακάτω, χαρακτηριστικά, για τις προθέσεις του ίδιου και των υπόλοιπων συνεργατών του: « Εντύπωσή μου είναι πως τη σειρά την έχουν παρακολουθήσει και άνθρωποι που είχαν σταματήσει να βλέπουν ελληνική τηλεόραση. Αυτό είναι καλό, γιατί πάντα η εντοπιότητα παίζει ρόλο, κακά τα ψέματα. Πιστεύω πάρα πολύ στην έννοια του θεατή και παρότι προέρχομαι από τον χώρο του κινηματογράφου, δεν επικρότησα ποτέ με ενθουσιασμό όλην αυτήν τη φασαρία με το “Weird Wave”, όχι γιατί δεν μου άρεσε, αλλά γιατί θεωρώ πως ό,τι κάνεις πρέπει να επικοινωνεί με κάποιο κοινό. 
Η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω σε αυτό.. Δεν μπορεί  να είναι όλη η τηλεόραση χαζοκωμωδίες που δεν θα στέκονταν σε μια χώρα. Το βασικότερο στοίχημα στις «Άγριες Μέλισσες» είναι αυτό: να κάτσει ο άλλος το βράδυ, να μην αισθάνεται ότι τον κοροϊδεύουν, να δει ανθρώπους που δεν τους ξέρει αλλά παίζουν καλά. Χωρίς να θέλω να γίνω υπερφίαλος -μιας και υπήρχε αρκετή πίεση γιατί δεν παίζει κάποιος γνωστός- αν το καλοσκεφτείς στο “Game Of Thrones” δεν έπαιζε κανένας, μέχρι τότε, γνωστός ηθοποιός! ». 

Ως προς τον σημαντικότερο σκοπό της σεναριογράφου, Μελίνας Τσαμπάνη, καταβλήθηκε έντονη και μακρά   προσπάθεια, ώστε, μέσα από τις «Άγριες Μέλισσες», να δοθεί στους τηλεθεατές μια -όσο γίνεται- πιο ρεαλιστική εικόνα τόσο για τον τρόπο ζωής και τα έθιμα της ελληνικής υπαίθρου, κατά τη δεκαετία του 1950, όσο και για το ξεκίνημα της αστικοποίησης των ευκατάστατων μεγαλοκτηματιών της Θεσσαλίας, οι οποίοι επιθυμούσαν, με τον καιρό, να ζουν σύμφωνα με τα πιο σύγχρονα ήθη και τις συνήθειες των κατοίκων της πρωτεύουσας.

«Άγριες Μέλισσες» με μπόλικες … αρετές

Μια δυνατή ιστορία, με ξεχωριστή κινηματογραφική ματιά, που την έχουμε ξεχωρίσει όχι μόνο για τους βραβευμένους συντελεστές, -όπως τον ταλαντούχο σκηνοθέτη και το πολυπρόσωπο καστ, το οποίο προέρχεται, κυρίως, από τη σκηνή του θεάτρου-, αλλά και για τα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, που συμβάλλουν σημαντικά, ώστε να δημιουργηθεί η ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής. Άλλωστε, οι «Άγριες Μέλισσες» απέσπασαν -και εξακολουθούν να αποσπούν- διθυραμβικές κριτικές!

Το σενάριο της Μελίνας Τσαμπάνη κάνει τη διαφορά∙ λιτό, χωρίς υπερβολές και συναισθηματικούς εκβιασμούς, στοχεύει απευθείας στην ψυχή του τηλεθεατή. Η ιστορία της πηγάζει από τα ήθη, τα έθιμα, τις αντιπαλότητες, τα οικονομικά αλισβερίσια, την εξουσία των ισχυρών, τις παραδόσεις και τους άγραφους νόμους της εποχής του ’50 και στηρίζεται στην απλότητα του λεξιλογίου, στην πειστικότητα των αντιδράσεων, στις ανατροπές της ζωής και στην ανάγκη των ανθρώπων να επιβιώσουν και να διατηρήσουν ψηλά την αξιοπρέπειά τους, με οποιοδήποτε κόστος και με κάθε τίμημα. Ζωντανοί διάλογοι και κινηματογραφικός ρυθμός πυροδοτούν το ενδιαφέρον και δεν επιτρέπουν στην ιστορία να κουράσει και να οδηγηθεί σε ανούσιες επαναλήψεις. Η δωρικότητα και η καθαρότητα των γραμμών του σεναρίου δίνουν το έναυσμα, ώστε να ξετυλιχθεί συναρπαστικά η υπόθεση.

Η χαρισματική σκηνοθετική μπαγκέτα του Λευτέρη Χαρίτου αναδεικνύει έναν προς έναν τους κρυφούς άσσους του σεναρίου, με την επιβλητική μουσική επένδυση να δίνει ένταση και βάθος στις σκηνές εντείνοντας την αγωνία. Τα πολλά εξωτερικά γυρίσματα αποτυπώνουν πιστά την αγροτική ζωή στην ελληνική ύπαιθρο, κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Όπως και στα εσωτερικά γυρίσματα, η επιλογή επίπλων και αντικειμένων έγινε με πολύ προσεκτικό τρόπο, ώστε να αποτυπώνεται πιστά η εποχή. Το ίδιο ισχύει και στο ενδυματολογικό κομμάτι της σειράς, αλλά και στο φιζίκ των ηθοποιών. Ας μην ξεχνάμε ότι η παραγωγή της σειράς έφτασε συνολικά στα 6 εκατομμύρια ευρώ. 

Γυρίσματα, έξω από στούντιο, στη Θεσσαλία, στο Λαύριο και στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής, που ζωντανεύουν τις ομορφιές της χώρας μας −με το χρώμα από τα στάχυα να μαγεύει το βλέμμα− και αναπαριστούν πιστά μια ολάκερη εποχή, μέχρι και την πιο μικρή λεπτομέρεια. Μάλιστα, για να τηρηθούν τα υψηλά κριτήρια που επιθυμεί το κανάλι για την παραγωγή, στα Σπάτα στήθηκε ολόκληρο πραγματικό χωριό εποχής, με την πλατεία, τις γειτονιές και τα μαγαζιά του, αλλά και οι εσωτερικοί χώροι σπιτιών διαμορφώθηκαν έτσι, ώστε να ανταποκριθούν στις ποικίλες απαιτήσεις για την, κατά δυνατόν, πιστότερη αναπαράσταση της δεκαετίας του ‘50, στην ύπαιθρο. Μιλώντας σε συνέντευξή του σχετικά με την κατασκευή του χωριού, ο Λευτέρης Χαρίτος είπε: « Πρόκειται για πάρα πολύ ακριβή κατασκευή! Αν μπεις μέσα, είναι σαν αυτά στα παλιά γουέστερν, με πόλεις που μόλις είχαν χτιστεί. Το υπόλοιπο ντεκόρ είναι εσωτερικού χώρου. Φυσικά έπρεπε να βρούμε και ένα τοπίο χωρίς κεραίες και χωρίς νέα σπίτια για να κάνουμε τα εξωτερικά γυρίσματα. Η κατασκευή δομικά δεν μπορούσε να γίνει στο πουθενά, παρά το γεγονός ότι μπορεί να ήταν πιο όμορφη. Διότι, άμα σηκώσει αέρα οκτώ μποφόρ, θέλει τρομερή υποδομή για ν’ αντέξει.. ».

Η επιλογή του καστ είναι άκρως επιτυχημένη, χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις πρωταγωνιστές από δευτεραγωνιστές. Με μέτρο, καθαρή άρθρωση, εκφραστικότητα και πλαστικότητα, κάθε ηθοποιός δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Όλοι είναι ένα κράμα ισορροπημένο και αρμονικό, όπου κάθε ρόλος εξυπηρετεί τις ανάγκες τις ιστορίας, δίνει ώθηση στις εξελίξεις, διαμορφώνει με κάθε πράξη και κάθε αντίδραση τις καταστάσεις, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη. Οι ματιές έχουν μια επίδραση καταλυτική και οι λέξεις κρύβουν μέσα τους μια δυναμική που παρασύρει τον τηλεθεατή στον χείμαρρο των εξελίξεων. Οι ηθοποιοί έχουν ενστερνιστεί απόλυτα τους χαρακτήρες που υποδύονται, έχουν αποκωδικοποιήσει τον συναισθηματικό τους κόσμο και γι’ αυτό επιτυγχάνουν να μεταμορφωθούν και να αποδώσουν στο εκατό τοις εκατό τις ψυχολογικές διακυμάνσεις τους. Υποκριτική δεινότητα, που στηρίζεται στην ουσία και όχι σε τηλεοπτικές υπερβολές και κλισέ.

Συνοψίζοντας, τα κινηματογραφικά πλάνα, ο στακάτος ρυθμός, η φανταστική φωτογραφία, η άρτια ανάλυση εικόνας, το δυνατό -μέσα στην απλότητά του- σενάριο, η εξαίσια σκηνοθεσία και, βέβαια, οι υποβλητικές ερμηνείες, είναι τα καθοριστικά στοιχεία που μετουσιώνουν το «κεντρί» από τις «Άγριες μέλισσες» σε νέκταρ για τον τηλεθεατή, σε μια περίοδο που το έχει ιδιαίτερη ανάγκη!

Σκηνοθεσία σειράς: Λευτέρης Χαρίτος
Σκηνοθέτες: Σπύρος Μιχαλόπουλος, Σταμάτης Πατρώνης
Κανάλι: ANT1
Σενάριο: Μελίνα Τσαμπάνη
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Βαγγέλης Κατριτζιδάκης
Σκηνογράφος: Αντώνης Χαλκιάς
Ενδυματολόγος: Γιούλα Ζωϊοπούλου
Εκτέλεση Παραγωγής: JK Productions
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Κίτσου, Έλλη Τρίγγου, Κατερίνα Διδασκάλου, Γιάννης Στάνκογλου, Λεωνίδας Κακούρης, Γιώργος Γάλλος, Παύλος Ορκόπουλος, Δανάη Μιχαλάκη, Θεοφανία Παπαθωμά, Γιώργος Σουξές, Αλίκη Αλεξανδράκη, Γιώργος Μακρής, Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, Δημήτρης Γκοτσόπουλος, Αναστάσης Ροϊλός, Γιάννης Κουκουράκης, Χρήστος Πλαΐνης, Κωνσταντίνος Δανίκας, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Γιώργος Γεροντιδάκης, Μαρία Πετεβή, Θανάσης Κουρλαμπάς, Αμαλία Καβάλη, Κωστής Σαββιδάκης, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Δανάη Λουκάκη, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Μαρία Αντουλινάκη, Ελένη Καρακάση, Γιώργος Ηλιόπουλος, Γρηγόρης Γιαννόπουλος.