Σπύρος Χατζηαγγελάκης: «Αγαπώ τη φωτογραφία, ίσως γιατί μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους»

Η ομάδα C for Circus εφέτος κλείνει 14 χρόνια. «Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να είμαστε η μακροβιότερη θεατρική ομάδα που υπάρχει αυτή τη στιγμή εν ενεργεία στην Ελλάδα» είπε ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης.

Ο ίδιος συναντά λοιπόν για ακόμη μία φορά την ομάδα με την οποία ξεκίνησε ουσιαστικά πριν 15 χρόνια ερασιτεχνικά το θέατρο στη Θεσσαλονίκη. Αυτή τη φορά οι C for Circus ανεβάζουν τον «Γλάρο», το κλασικό έργο του Αντον Τσέχοφ, στις 19 Μαΐου, στο θέατρο Τζένη Καρέζη, σε σκηνοθεσία Νικόλα Παπαδομιχελάκη, για οκτώ μόνο παραστάσεις.

Μετά τις οκτώ αυτές παραστάσεις του «Γλάρου» ο ίδιος έχει αποφασίσει να μη δουλέψει άλλο αυτό το καλοκαίρι. «Σκέφτομαι να κάνω διακοπές» είπε. Οπως όλα δείχνουν, το φθινόπωρο θα τον συναντήσουμε ξανά ως συναισθηματικό Αγγελο στην τηλεοπτική σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα».

Μία άλλη μεγάλη του αγάπη, είναι η φωτογραφία, ο λογαριασμός του στο Instagram είναι γεμάτος με εικόνες που απαθανάτισε με τη μηχανή του. «Αγαπώ τη φωτογραφία, ίσως γιατί μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, να παρατηρώ τις λεπτομέρειες τους» είπε. «Φωτογραφίζω ανθρώπους ακριβώς για να καταγράψω ένα πολύ συγκεκριμένο βλέμμα τους, μια πολύ συγκεκριμένη, δεδομένη στιγμή, που δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ ξανά η ίδια. Για αυτό δεν φωτογραφίζω τοπία, αυτά θα είναι στάσιμα, όταν εμείς φύγουμε.

Ποια είναι λοιπόν η πιο αγαπημένη του φωτογραφία; «Δύσκολο να διαλέξω. Η πρώτη όμως που περνά από τη σκέψη μου είναι μία που τραβήχτηκε στην Κωνσταντινούπολη, πριν τρία χρόνια, σε ένα ταξίδι» ανέφερε. «Εμενα σε μια “πολύ μουσουλμανική γειτονιά”, από εκείνες που οι γυναίκες φορούν μαντίλα. Στο μικρό σοκάκι, ακριβώς στο απέναντι παράθυρο από το σπίτι που νοίκιασα για λίγες ημέρες, αντίκρισα μία κοπέλα με ένα παιδάκι. Δεν θα ήταν ίσως πάνω από 20 ετών. Εμφανίστηκε στο παράθυρο. Ήθελε προφανώς να δει ποιος είναι αυτός ο “περίεργος” που μένει απέναντι της. Μόλις κατάλαβα ότι με κοιτά, πήγα να τη χαιρετήσω. Εκείνη ντράπηκε και μπήκε μέσα. Την έπιασα ξανά να με κοιτά από το παράθυρο. Δεν φορούσε μαντίλα, είχε ελεύθερα τα μαλλιά της. Της έκανα νόημα ότι θέλω να τη φωτογραφίσω. Με το που με βλέπει σκύβει το κεφάλι της κάτω. Και έπειτα σιγά-σιγά βλέπω το κεφαλάκι, της να προβάλλει ξανά. Είχε τυλίξει την κουρτίνα του παραθύρου ως μαντίλα γύρω της. Με κοίταξε για ένα κλάσμα ίσως του δευτερολέπτου. Αυτή τη στιγμή απαθανάτισα».

Πηγή:Το Βήμα