Με την αμεσότητα και το χιούμορ που μας έχει συνηθίσει στον «Αδύναμο Κρίκο», τον οποίο παρουσιάζει καθημερινά στην ΕΡΤ1, ο Τάσος Τρύφωνος κάνει έναν απολογισμό ζωής, από τα παιδικά του χρόνια, την εισβολή στην Κύπρο και όσα επέφερε στη ζωή των κατοίκων της μέχρι τις μεγαλύτερες δυσκολίες που έχει βιώσει, τις φοβίες του, αλλά και τον έρωτα, που σε κάθε μορφή του αποτελεί για τον ίδιο αναγέννηση.
Ο «Πιο αδύναμος κρίκος» έχει γίνει πλέον καθημερινός και μεταδίδεται τα απογεύματα από την ΕΡΤ1. Σου άρεσε αυτή η εξέλιξη;
‘Οταν επικοινώνησαν μαζί μου από την εταιρεία παραγωγής για να με ενημερώσουν ότι υπήρξε ενδιαφέρον από την ΕΡΤ για καθημερινό, μου άρεσε πολύ αυτή η προοπτική. Ως αυθεντικός τηλεορασάκιας από παιδί, αγαπούσα την ΕΡΤ. Τα τελευταία χρόνια, και ειδικά φέτος, η δημόσια τηλεόραση κάνει υπέροχη δουλειά, προσφέρει εξαιρετικό τηλεοπτικό προϊόν. Τον «Αδύναμο Κρίκο» τον έκανα από το 2017, σε καθημερινή βάση, στις 19:00, στη δημόσια τηλεόραση της Κύπρου.
Έτσι έγινε viral και στην Ελλάδα και επανήλθε μαζί μου μέσω του ΣΚΑΪ. Θεώρησα λοιπόν πολύ καλό οιωνό το ότι πηγαίνω σε μια δημόσια τηλεόραση που έχει πλέον ανθρώπους με όραμα. Επιπλέον, είμαι στο παλιό slot, που έγραψε στον κόσμο, Δευτέρα με Παρασκευή, στις 19:00. Οπότε, παρά την κούραση -διότι κάνω ακόμα ένα καθημερινό τηλεπαιχνίδι, στην Κύπρο, το «The Chase», και πηγαινοέρχομαι με αεροπλάνο-, μου αρέσει πολύ.
Παρακολουθώντας μια συνέντευξή σου, με εντυπώσιασε αυτό που είπες, ότι από παιδί έγραφες σε ένα τετράδιο όσα σού συνέβαιναν και τις επιθυμίες σου. Μου θύμισε την ιστορία του βιβλίου «Το Μυστικό».
Ισχύει, αλλά μάλλον αυτή την παιδική μου συνήθεια την έχω συνδυάσει με τη ρήση του Πάολο Κοέλιο «όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί». Αυτό είναι και το motto ζωής μου. Στα νέα παιδιά που με ρωτούν για αυτήν τη δουλειά λέω ότι σημαντικό ρόλο παίζουν το πάθος και το πόσο μεγάλη είναι η επιθυμία τους να επιτύχουν σε αυτό που κάνουν.
Το πάθος και η αγάπη σου για ό,τι κάνεις είναι τα όπλα στην επαγγελματική σου φαρέτρα;
Πάντα! Ανέκαθεν ήθελα να είμαι στα media: στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, να γράφω, να κάνω συνεντεύξεις… Αν ρωτήσεις συμμαθητές και δασκάλους μου στο δημοτικό και, αργότερα, καθηγητές μου, θα σου πουν: «Εμείς το ξέραμε ότι αυτό θα κάνει ο Τάσος».
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Πολύ ωραία και ανέμελα, σε μια ήσυχη περιοχή της Λεμεσού που τώρα είναι πολύβουη. Το σπίτι μας ήταν πολύ κοντά στις αγγλικές βάσεις και ο πατέρας μου -ο οποίος ήταν επίσης τηλεορασάκιας και από εκείνον πήρα την αγάπη μου για το μέσο- είχε εγκαταστήσει ειδική κεραία και αποκωδικοποιητή σε μια εποχή, τη δεκαετία του ’80, κατά την οποία η Κύπρος παρακολουθούσε μόνο τη δημόσια τηλεόραση, που μετέδιδε για λίγες ώρες, από τις 5 το απόγευμα μέχρι τις 11 το βράδυ. Έβλεπα λοιπόν αγγλική τηλεόραση, η οποία εξέπεμπε μόνο στην περιοχή όπου βρίσκονταν οι βάσεις και σε κλειστό κύκλωμα. Όταν μου λένε «μας αρέσει το φλεγματικό αγγλικό χιούμορ που έχεις στον “Κρίκο”» -άλλωστε το τηλεπαι χνίδι είναι του ΒBC-, καταλαβαίνω ότι αυτό έγραψε μέσα μου. Μεγάλωσα παρακολουθώντας αγγλική τηλεόραση, αυτές ήταν οι προσλαμβάνουσες που είχα. Επιπλέον, είχα πολύ υποστηρικτικούς γονείς. Παρότι ήμαστε μια μικρομεσαία οικογένεια, μου πήραν το πρώτο κομπιούτερ και το πρώτο στερεοφωνικό της γειτονιάς. Αγόραζα πολλά περιοδικά κάθε εβδομάδα. Ζούσα σε ένα δικό μου, φανταστικό mediaκό κόσμο όταν τα media ήταν υπανάπτυκτα.
Ήταν και δύσκολα χρόνια για την Κύπρο αφού ήταν ακόμη νωπές οι μνήμες της Εισβολής.
Εγώ γεννήθηκα λίγο μετά την Εισβολή. Θυμάμαι την πρώτη φορά που το συνειδητοποίησα, όταν μας μίλησαν στο νηπιαγωγείο. Έπαθα σοκ, προσπαθούσα να καταλάβω τι σημαίνει το ότι η μισή πατρίδα μου είναι κατεχόμενη. Η δεκαετία του ’80 ήταν η δεκαετία κατά την οποία οι μαθητές έκαναν μαχητικές διαμαρτυρίες και πορείες, ενώ μετά, όταν πήγα στο στρατό, ήταν δύσκολα, ταραγμένα χρόνια. Δεν είμαι όμως από οικογένεια προσφύγων. Έχω τα βιώματα ενός ανθρώπου που έζησε τα παιδικά του χρόνια τη δεκαετία του ’80 και κατέβαινε στους δρόμους για να διαδηλώσει εναντίον του ψευδοκράτους.
Σήμερα πώς είναι η συνθήκη στην Κύπρο; Έχεις επισκεφθεί το ψευδοκράτος;
Η αλήθεια είναι ότι επειδή δεν κατάγομαι από εκεί, είχα μια επιφύλαξη για το τι θα συναντήσω. Έχω πάει δύο φορές: όταν είχαν έρθει κάποιοι φίλοι από την Ελλάδα και ήθελαν να δουν πώς είναι η περιοχή και όταν έκανα αποκλειστική συνέντευξη στην κόρη του τότε Τουρκοκύπριου ηγέτη Ακιντζί. Είναι πολύ περίεργο να βλέπεις πανέμορφα τοπία και μοναδικούς τόπους, να ξέρεις ότι είναι η πατρίδα σου και να μην μπορείς να ζήσεις εκεί.
Επίσης, είναι πολύ θλιβερό να διαπιστώνεις πόσες δεκαετίες πίσω είναι. Στενοχωρήθηκα ακόμα περισσότερο όταν, μιλώντας με Τουρκοκυπρίους, μου είπαν πόσο άσχημα περνούν και πόσο καταπιεσμένοι νιώθουν από τους εποίκους που έχουν έρθει από την Ανατολία αλλά και από τους Τούρκους. Ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει και δεν θα ήθελα να επαναλάβω, νιώθω περίεργα.
Πιστεύεις ότι θα βρεθεί ποτέ λύση στο Κυπριακό;
Είναι πολύ περίπλοκο θέμα και το βρίσκω πολύ δύσκολο να βρεθεί λύση. Παρότι είμαι φύσει αισιόδοξος και, παλαιότερα, αισιόδοξος για το συγκεκριμένο ζήτημα, δεν είμαι πλέον.
Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχεις ζήσει μέχρι τώρα;
Είχε να κάνει με θέμα υγείας, όχι της δικής μου, του πατέρα μου. Συγκεκριμένα, νόσησε με κορονοϊό και νοσηλεύτηκε στην εντατική για δυο εβδομάδες. Τότε οι γιατροί μάς έλεγαν ότι υπάρχουν 50% πιθανότητες να τα καταφέρει. Είναι αυτό το τηλεφώνημα που κάνεις πρωί, μεσημέρι, βράδυ για να μάθεις πώς είναι ο άνθρωπός σου… Εκείνη ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου.
Πώς διαχειρίστηκες την κατάσταση;
Με ψυχραιμία. Είχα αναλάβει όλες τις διαδικασίες και τις συννενοήσεις με τους γιατρούς. Επομένως, έπρεπε να είμαι ψύχραιμος και για τη μητέρα μου, που είχε μείνει μόνη στο σπίτι. Ζούσα όμως με την αγωνία πάνω από ένα τηλέφωνο. Ήταν συγκλονιστική η στιγμή που κάναμε βιντεοκλήση μαζί του. Τον είχαν αποσωληνώσει και μια νοσοκόμα μας κάλεσε από το tablet για να μιλήσουμε μαζί του. Το έκανε με όλους τους συγγενείς των ασθενών, διότι αυτό βοηθούσε στην ψυχολογία τους. Ήταν σοκαριστικό να βλέπεις και να μιλάς με τον άνθρωπό σου, ο οποίος ήταν διασωληνωμένος επί ημέρες.
Τι είπατε σε εκείνη τη βιντεοκλήση;
Αρχικά με ρώτησε τι κάνει η μητέρα μου. Ένας ασθενής σε αυτή την κατάσταση δεν ξέρει τι συνέβη το διάστημα κατά το οποίο ήταν στην εντατική. Με ρώτησε επίσης για τα εγγόνια του, τις ανιψιές μου. Εγώ ήμουν άνετος και χαλαρός για να του δίνω δύναμη. Ζούσα όμως και με έναν ακόμα φόβο:, τα ενδονοσοκομειακά μικρόβια. Όσοι είχαν ανθρώπους εκείνη την περίοδο στα νοσοκομεία με καταλαβαίνουν.
Είναι συγκινητικό το ότι η πρώτη ερώτηση του πατέρα σου ήταν αν ήταν καλά η μητέρα σου.
Έχουν 53 χρόνια κοινής ζωής! Επειδή ήμουν πολύ τηλεορασάκιας ως παιδί, όπως προείπα, έβλεπα «Ντάλας», «Δυναστεία» και όλες τις σαπουνόπερες. Μου φαινόταν πολύ βαρετό λοιπόν το ότι στη δική μου οικογένεια οι γονείς μου ήταν αγαπημένοι, δεν είχαν χωρίσει για να έχουν άλλους συντρόφους και δεν είχα ετεροθαλή αδέρφια και τους έκανα φασαρία. Στο σχολείο, μάλιστα, έλεγα ότι ήμουν υιοθετημένος και ότι έψαχνα στην ντουλάπα για να βρω τα χαρτιά της υιοθεσίας. Μου φαινόταν πολύ ανιαρό το ότι προερχόμουν από μια οικογένεια χωρίς προβλήματα, είπε ο Τάσος Τρύφωνος στο Hello.
Διαβάστε επίσης:
Πατήστε εδώ για να συνεχίσετε την ανάγνωση…
Πηγή: Gossip-TV